Απολλώνιος ο Ρόδιος - Αργοναυτικά στίχοι 1-1362

'Αρχόμενος σέο Φοίβε παλαιγενέων κλέα φωτών
μνήσομαι οί Πόντοιο κατά στόμα καί διά πέτρας
Κυανέας βασιλήος εφημοσύνη Πελίαο
χρύσειον μετά κώας εύζυγον ήλασαν 'Αργώ.

Οι υπόλοιποι στίχοι μπορούν να αναγνωσθούν εδώ: http://www.dracones.ro/?operatie=subiect&locatie=izvoare_elene&fisier=Apollonius_o_Rodios_-_Argonautica

Το τραγούδι των Αργοναυτών. Άγγελος Σικελιανός.

Άγιο τιμόνι από το δρυ κομμένο της Δωδώνης

Που ως σκεις την μαύρην άβυσσο, πίσω σου καίει φωτιά,

Μεγάλη πύρινη αυλακιά, για πού κατευοδώνεις

Το αρμένισμά μας σήμερα, στην άναστρη νυχτιά;

Βγήκε το σκότος, δύναμη στα στήθια μας ν’ απλώσει,

- το νιώθουμε όσο γίνεται – τριγύρα μας βαθύ, -

- κι όλος μαζώχτει ο ουρανός στα πέλαγα να κλώσει

- το δρόμο, που έτσι ξέγνοιαστα στα φρένα μας ανθεί.

Αργοναύτες-πεζοναύτες

Αργοναύτες και αλήτες

στον καύσωνα

φύγανε με τα φεγγάρια

Ιάσωνα.

Κι οι θεοί μας στο κορμί μας

μ' ένα σίδερο καυτό

γράψανε:

«Αργοναύτες - πεζοναύτες

τον Ορφέα αραχτό

σφάξανε».

Οδυσσέα τα μαλλιά σου

το Σάββατο

στης Αγιάς Σοφιάς τα κόβουν

το άβατο.

Μιχάλης Μπουρμπούλης

Αργοναύτες του ιδεώδους. Nietzsche

Και εμείς όντας τόσο καιρό σε τέτοιο δρόμο, εμείς

οι Αργοναύτες του ιδεώδους, πιο τολμηροί ίσως απ’ όσο

είναι φρόνιμο. Και ναυαγοί συχνά και στης ζημιάς τους

βράχους ξεβρασμένοι, αλλά, καθώς είπα πιο υγιείς και

εύρωστοι απ’ όσο θέλουν να μας επιτρέπουν, επικίνδυνα

υγιείς, από ξαρχής και πάντα υγιείς – θέλουμε να

πιστεύουμε ότι για πληρωμή του τρόπου μας αυτού,

έχουμε μπρος στα μάτια μας μια γης, που δεν την

ανακάλυψαν ακόμη, που κανείς δεν έφτασε να ιδεί

τα σύνορά της, ένα κόσμο τόσο βαθύπλουτο σε

ομορφιά, σε αλλοκοτιά, σε αστάθεια, σε τρόμο

και θεἳκότητα, ώστε η γνωστική απληστία και η

δίψα μας για κατοχή να χάνουν τον εαυτό τους

- αχ που πια με τίποτα να μη μπορεί να χορτασθούμε!...

Πως θα γινότανε μετά από τέτοια θέαση και τέτοια

Άγρια πείνα για είδηση και συνείδηση να μας είναι

ακόμη αρκετός ο παρόντας άνθρωπος;

Αργοναύτες

Και ψυχή

ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν

εις ψυχήν

αυτή βλεπτέον:

τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν

ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από παγωνιά,

είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων

που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή

δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο

χωρίς ν' αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.

Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες

ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια

ανασαίνοντας με ρυθμό

καιτο αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.

Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια

όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές

κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων

που γαβγίζουν.

Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν

εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν

και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου

μέσα στο ηλιόγερμα.

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα

που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.

Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς

κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά

κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο

και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.

Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά

με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια

τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.

Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς

με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης

με τ' αυλάκι του τιμονιού

με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.

Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,

με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους

δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ' ακρογιάλι.

Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη. 

Γ.Σεφέρης.